Κάθε φορά που δίνω το παρόν μου σε γάμους με πιάνει κατάθλιψη. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά επειδή κάθε ανύπαντρη 27χρονη Κύπρια που σέβεται τον ευαυτο της επιθυμεί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να φοράει η ιδια το λευκό νυφικό, παρά να συγχαίρει κάποια άλλη που το φοράει.
Ο γάμος που πήγα χθες δεν αποτελούσε εξαίρεση. Αχ βαχ έλεγα και αναστέναζα όσο παρακολουθούσα το μυστήριο κι αναρωτιόμουν πότε θα έρθει και η δική μου η σειρά να χορέψω το χορό του Ησαϊα. Πλάι μου στεκόταν ο φίλος μου, που το ανέκφραστο του ύφος, μου έδινε να καταλάβω ότι μάλλον η πρόταση γάμου, θα αργούσε να βγεί από τα χείλη του.
Όταν ωστόσο έφτασε η στιγμή να πετάξει η πανευτυχής νύφη την ανθοδέσμη αναθάρρεψα!
¨Κορίτσια έφτασε η στιμή" φώναξε μια από τις ομοιοπαθούσες φίλες μου. Αμέσως, σαν άλλος άνθρωπος αστραπή, έτρεξα, χώθηκα στο μπουλούκι των ανυπαντρων κοριτσιών και πήρα θέση μάχης πίσω από την νύφη. Έριξα κλεφτές ματιές δεξιά και αριστερά για να ελέγξω τον ανταγωνισμό. ¨Είμαστε εντάξει" σκέφτηκα και ετοιμάστηκα.
Η νύφη σε θέση βολής. Ετοιμάζεται, χαμογελά πονηρά και...πετάει την ανθοδέσμη. Όλα γίνονται λες σε αργή κίνηση. Η ανθοδέσμη εκτοξεύεται. Η ματιά μου την ακολουθεί. Η βολή είναι αδύναμη. Η ανθοδέσμη δεν κατευθύνεται προς το μπουλούκι των ανυπόμονων γυναικών αλλά κάπου στα αριστερά. Εκεί δεν υπάρχει καμιά να την πιάσει στον αέρα. Πέφτει στο πάτωμα. Τα μάτια μου γουρλώνουν. Δίπλα μου αρχίζουν να αλληλοσπρώχνονται. Από το μυαλό μου περνούν γρήγορες σκέψεις. Ίσως αν κάνω 2-3 γρήγορα βήματα να καταφέρω να την πιάσω. Προσπαθώ να πάω προς τα 'κει. Δεν προλαβαίνω. Βλέπω ένα χοντρό χέρι να την αρπάζει. Προφανώς η συμπαθητική ανύπαντρη θεία της νύφης ήταν πιο γρήγορη από όλες εμάς.
Επέστρεψα ψιλό-απογοητευμένη στη θέση μου. Με περίμενε χαμογελαστός ο φίλος μου. "Μόλις άκουσες ότι θα ρίξουν την ανθοδέσμη, έτρεξες..." μου είπε και μου έκλεισε το μάτι με νόημα. Τελικά ίσως να μην έχω λόγο να έχω κατάθλιψη στους γάμους, σκέφτηκα και του ανταπέδωσα ζεστά το χαμόγελο, μαζί με ένα γλυκό φιλί.
