Μέχρι πρόσφατα όταν μου έλεγαν κάποιοι ότι τους έχει τύχει να πάθουν black out και να μην θυμούνται τίποτε από κάποιο γεγονός, γελούσα, γιατί θεωρούσα ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Άλλωστε συχνά πυκνά περιφανευόμουν για την εξαιρετικά καλή μου μνήμη και για το ότι δεν ξεχνώ ποτέ την παραμικρή λεπτομέρεια.
Μέχρι που πριν λίγες μέρες μου έτυχε αυτό που θεωρούσα αδύνατο να συμβεί...
Μα να μου μιλάει ο άνθρωπος στο δρόμο για δέκα λεπτά, να με αποκαλεί με το μικρό μου όνομα, να με ρωτάει πως πάει η δουλειά, το χόμπυ μου, η κολλητή μου και εγώ να μην τον αναγνωρίζω καθόλου - ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΟΜΩΣ!!
Από ευγένεια να συζητώ μαζί του - και ταυτόχρονα να πασχίζω να θυμηθώ από που τον ξέρω - ενώ από την άλλη να ντρέπομαι να ρωτήσω "Συγνώμη, γνωριζόμαστε;". Ευτυχώς δηλαδή που φορούσα γυαλιά του ήλιου και δεν μπορούσε ο άνθρωπος να δει το αποβλακωμένο μου βλέμμα.
Χθες - 15 ολόκληρες μέρες μετά -εκεί που καθόμουν στο άσχετο μου ήρθε η επιφώτιση. Θυμήθηκα ότι ο συγκεκριμένος αρραβωνιάστηκε πρόσφατα μια φίλη. Θυμήθηκα επίσης ότι τον έχω δει άπειρες φορές και ντράπηκα τόσο μα τόσο πολυ...
Βρε, λες να παθαίνω Αλτζχάιμερ από τώρα;;
Ούφφου, έσβησε μου το σχόλιο, όταν πήγα να το καταχωρίσω... Το point μου ήταν ότι το παθαίνω κι εγώ, όταν δω κάποιον, σε χώρο που δεν τον έχω συνηθίσει. Οπότε, αν είναι αλτσχάιμερ, κλείσε σουίτα δίπλα στη δική μου στο ΚΑΑ (κέντρο αποκατάστασης αλτσχαιμερικών).
ΑπάντησηΔιαγραφήAxairefti μου σε εύχαριστώ πολλα. Εν καλά να ξέρω ότι δεν θα είμαι μόνη μου στο ΚΑΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι θα είμαστε μαζί εν καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κακό εν ότι κάθε μέρα θα ξανασυστηνόμαστε...